20 september 2025 in Theater Amphion, Doetinchem
door: Wendy Lubberding 

Met een choreografie die zich concentreert rond lijnen en vierkante vormen maakt Introdans mooi ruimte voor een rustige verwerking van de danspatronen in drie klassiekers en twee nieuwe werken. 

Less is More is een prikkelarm dansprogramma. Dat is niet alleen fijn voor publieksgroepen met een neurodivergent brein – met wie artistiek directeur Roel Voorintholt speciale voeling heeft sinds een hersenbloeding in 2013, waarvan hij inmiddels is hersteld. Soms is het sowieso goed om even los te komen van het dagelijkse prikkelbombardement. Alle vijf de programmaonderdelen hebben een meditatief karakter, en deze keer zijn er tijdens de ombouwmomenten geen filmpjes van achter de schermen, zoals Introdans vaak toont. 

En die rust werkt heel goed. Na Hans van Manens Squares is er niks te zien behalve de rode toneelgordijnen. Tijd om nog even bij dat werk te blijven, met het vierkante podium op het midden van de vloer en het vierkante lichtobject daarboven. Bij die groep dansers die met Van Manens kenmerkende speelsheid op dat ruimtelijke volume moeten stappen en eraf, vaak middenin een danspas. Ze blijven gracieus, al maakt de meester het ze moeilijk. 

Alle ruimte in je hoofd is er daarna voor Lucinda Childs’ Canto Ostinato, waarin de fier rechte ruggengraat van de vier dansers treffend een echo vindt in de verticale rechte witte lijnen van licht die over de achterwand glijden. 

Rollend platform
In het eerste nieuwe werk dat daarop volgt, Fernando Melo’s Traces, zijn die witte lijnen er ook, maar dan horizontaal, en ze hangen op borsthoogte middenin de ruimte. Was die ruimte wit bij Childs, nu is die helemaal zwart. 

Bron
Melo zet zijn dansers met de voeten vast op een klein rollend platform. Eerst is het er één, die door anderen langs de witte balk heen en weer getrokken wordt. Zijn lichaam golft van de enkels tot de kruin als zeewier op de deining van de zee, en waar zijn sierlijke armen de handen op de lijn plaatsen, licht die op en klinken muzikale zoemtonen. Het wordt spannend als er één, twee en vier dansers bijkomen die met elkaar langs de balken zwieren. Hun muziek op het digitale decorstuk, gebouwd door Filip Studios, heeft iets weg van een sound bath. 

Sidi Larbi Cherkaoui laat in het korte Fractus V de dansers effectief met hun handen illustreren hoe het brein soms vastloopt in kringetjes. Igor Bacovich en Iratxe Ansa tenslotte maakten het visueel aantrekkelijke Promises. Het startbeeld toont drie dansers in een witte ruimte, staand achter doorzichtige vierkante schermen in de kleuren geel, magenta en cyaan. Hoewel het wat voorspelbaar begint, ontwikkelt het stuk zich positief tot een poëtisch groepswerk waarin het individu langzamerhand komt bovendrijven, terwijl onderling wordt samengewerkt aan kinetische sculpturen van mensen en kleurige vierkanten. 

Igor Bacovich en Iratxe Ansa maakten het visueel aantrekkelijke ‘Promises’ een van de dansen in het vijfluik Less Is More.Less is More 

Nog te zien: landelijke tournee met o.m. 25 en 26 september Stadsschouwburg Haarlem, 30 september en 1 oktober ITA, 25 oktober Zaantheater, Zaandam, 26 november Schouwburg Amstelveen 

Lees de volledige recesie op Het Parool