17 maart 2025
door: Alexander Hiskemuller

Op haar 85ste zien we Lucinda Childs, grand lady van de Amerikaanse moderne dans, nog altijd dartel rondspringen in de Arnhemse studio van Introdans. Hier is ze al twaalf jaar kind aan huis. In een filmpje, opgenomen voor het aan haar gewijde programma Icoon, zien we haar werken aan Notes of Longing, haar tiende ballet op het Introdans-repertoire. “Tjak!” – de beweging moet kort en krachtig, als punten in de ruimte. Ze doet het voor in het filmpje: elke beweging precies geplaatst.

Die scherpte zien we ook terug in het ballet Petricor, binnen het toneelbeeld van kunstenaar Dominique Drillot. Op de achterwand verschijnt voor onze ogen het choreografische grid dat Childs heeft uitgedokterd: lijnen, punten, kruisen – wie staat waar. In dit ballet, dat ze in 2018 speciaal voor Introdans creëerde, vormt die strakke structuur een contrast met de emotioneel geladen, minimalistische pianomuziek van Ludovico Einaudi, bekend van zijn soundtrack voor Intouchables. De vrij oppervlakkige opbouw van Einaudi’s muziek – een voortjakkerend pianoakkoord, je moet ervan houden – wordt door de dans opgetild.

Childs speelt met herhaling, ritme en ruimte, waardoor je telkens anders kijkt naar de eenvoudige maar indrukwekkende schoonheid van beweging. Wat haar werk bijzonder maakt, is de manier waarop ze dansers in geometrische patronen plaatst, als onderdeel van een visueel kunstwerk, in het hier en nu.

Een schoolvoorbeeld is Concerto (2007), op de muziek van Górecki’s Concertofor Harpsichord and Strings. Het is ‘typisch’ Childs: strak, ritmisch, hypnotiserend in zijn eenvoud, maar krachtig en meeslepend. Hier en daar mist het wat puntigheid bij de Introdansers, de minimale verschuivingen in formaties moeten secuur worden uitgeteld. Mis je een tel, dan lig je eruit.

Vat krijgen op het mysterie van het leven door het met mathematische precisie te benaderen, is de onderliggende laag in al haar werk. Dit zie je in Concerto, maar ook in de première van Notes of Longing, waar Childs subtieler en directer op de emotie inspeelt. Chapeau voor Childs’ muzikale lef: na samenwerkingen met componisten als Philip Glass werkt ze nu met de jonge Nederlandse pianist en componist Matteo Myderwyk (1990), die nummers van zijn debuutalbum Notes of Longing ook live uitvoert.

Muziek bepaalt de structuur, het ritme en de emotionele lading van Childs’ choreografieën. De muziek van Myderwyk, omschreven als een verkenning van verlangen, bouwt langzaam spanning op, terwijl Childs’ koppels in witte plissébroeken dat verlangen in repetitieve bewegingen laten voelen in het samenspel van dans en muziek. Het toneelbeeld is prachtig: een streep wolkenlucht die van het koelgrijs van de dageraad naar schemerblauw verandert. Misschien een beetje te mooi, bijna kitsch, maar de kracht van Childs’ werk blijft overeind.