29 oktober 2024
door: Peter Rombouts / foto’s Hans Gerritsen

Bij het openingsprogramma Heroes van Introdans spat de energie weer van het toneel.
De dansers laten in vier totaal verschillende balletten hun talenten botvieren, dat kunnen ze als geen ander gezelschap.
Humor en toegankelijkheid zijn troef en daarbij komt dat emotie juist daardoor bij je binnenkomt als toeschouwer.

Het eerste ballet SH-Boom uit 1994 van het choreografen duo Sol León en Paul Lightfoot zet gelijk de toon. Geïnspireerd op de satirische zwartwit tekeningen van de Spaanse schilder Francisco de Goya zien we filmisch dansende miniaturen  met veel mimiek en humor gebracht. Vier vrouwen in zwarte lange jurken en de mannen veelal in wit ondergoed. Dat zet de verhoudingen op scherp en dient ook de boel niet te serieus te nemen. Het is een van de eerste werken van het duo en de invloeden van Jiri Kylian zijn duidelijk zichtbaar. Door het gebruik van  populaire liedjes uit de jaren dertig en veertig en de vaak geacteerde expressie van de dansers moest ik toch ook aan Pina Bausch denken. Een van de hoogtepunten is wanneer een naakte danser een solo met een steelpannetje danst terwijl hij achternagezeten wordt door de vier danseressen die ieder met een licht in hun handen op hem schijnen. Deze theatrale mengeling smaakt zeker naar meer.

Het tweede ballet Iungo van Adriaan Luteijn is een licht in deze duisternis. Verbinding en bruggen bouwen is de sleutel naar geluk en dit geluk laat hij in alle simpelheid zien. Lungo betekent in het Latijn verbinding brengen. Als achterdoek zien we filmisch de dansers van Introdans in een groen weiland met idyllische horizon naderbij komen. Met een mooi trucje klimmen de dansers dan over een muurtje dat achter op het toneel staat. Ineens zijn ze live op het toneel aanwezig. Ook staat er een lange bank op het toneel waar gastdanseres Eva Eikhout op zit.

Eva heeft een fysieke beperking net als de uit Oeganda komende gastdanser Joseph Tebandeke. Dat weerhoudt hen niet om alle bewegingen mee te doen van de choreografie. Hierdoor ontstaat een kracht en samensmelting die niet alleen bewonderenswaardig is  maar tegelijkertijd respect afdwingt. Ook ontstaat er een vanzelfsprekende emotie. Soms hebben ze een pas de deux met een van de Introdansers en soms ook met elkaar. Vooral als ze met elkaar dansen  zie je vormen en bewegingen die weer zo anders zijn dat je even doet beseffen dat ieder individu bijdraagt in deze wereld waar nog veel te veel in hokjes gedacht wordt. Een mooi moment als ze met zijn allen weer over het muurtje klimmen en verschijnen op de film waarin ze gezamenlijk op weg naar de ondergaande zon lopen.

Na de pauze is het de beurt aan Boulevard of Broken Dreams van de israelische choreografe Inbal Pinto. Een luchtig komisch ballet waar een geschilderd landschapsgordijn als achterdoek dient. Alle zeven dansers man of vrouw zijn gekleed in luchtige rode jurkjes. Het geeft een luchtigheid aan het genderneutrale aspect. Vloeiende bewegingsstijl waarbij het gordijn dient als verdwijn of verschijn truc. Het werkt, vooral in combinatie met de opzwepende mixen van o.a.  Maya Belsiztman en Maria Teresa Vera. Op een gegeven moment is er een danseres in een natuurgroen luchtig jurkje . Soms wil je gewoon even anders zijn dan anderen. Alle dansers krijgen die kans als met een gemak  bij de ene danser de jurk wordt uitgetrokken en er weer een andere danser  de jurk in duikt.

Het laatste ballet Daily Hero van Regina van Berkel is een geoliede modeshow. Van meegebrachte spijkerjassen door het publiek zijn door van Berkel kostuums ontworpen.
Niet echt  een dansante stof om in te dansen, maar het oogt heel trendy, sexy en modieus. Dat de dansers van Introdans met hun droge gespierde lijven perfecte modellen zijn is een understatement. Op relève lopen ze elegant en met een heerlijke air het toneel over. Ook danst er een koppel in het zwart denim die zich een beetje afscheiden van de groep. Hun bewegingen zijn meer neurotisch en schichtig. Er zijn een paar schitterende ballet solo’s en pas de deux te bewonderen maar al met al vind ik het ballet veel te lang duren. Vooral de finale waarin de hele groep als een beweegt had de helft korter gekund. Jammer want zeker is het gegeven en het mooie toneelbeeld van Dietmar Janeck in combinatie met de kostuums modieus en aanstekelijk van deze tijd.

https://www.theaterparadijs.nl/dans/recensie-inclusie-troef-bij-heroes-van-introdans