recensie de Volkskrant ★★★★: Door de drie enorme windmachines in TYPHOON laten de dansers zich niet omverblazen
24 februari 2025
Recensie de Volskrant ★★★★
door: Mina Etemad
Het wervelende Canto ostinato van Simeon ten Holt zorgt voor een zenuwachtige vervoering.
Hun gebalde vuisten herbergen spanning en hun armen zijn onbuigzaam als ze die naar voor en naar achter strekken. De vijf dansers lijken zich aan het begin van Typhoon al op windvlagen voor te bereiden, al stoten de drie enorme windmachines rechts op het podium nog geen lucht uit. De Nederlands-Hongaarse Krisztina de Chatel maakte deze minimalistische choreografie in 1986. Nu wordt Typhoon opnieuw opgevoerd door Introdans. De wind is in die decennia niet gaan liggen: steeds hevigere stormen teisteren de wereld. Typhoon toont meesterlijk dat mensen zich weliswaar schrap kunnen zetten tegen de wind, maar er hoe dan ook machteloos tegen blijven. De steeds hoger wordende, snelle piano van Canto Ostinato van Simeon ten Holt zorgt voor een zenuwachtige vervoering. Heen en weer lopen de dansers, minuten lang in dezelfde bewegingen: knie omhoog, stap vooruit, hoofd naar achter, armen gestrekt. Er ontstaan oogstrelende patronen als enkelen af en toe gelijk opgaan, om even later op te trekken in het ritme van een ander. Soms lijken hun inspanningen hen voor te bereiden op vliegen. Maar zelfs als de windmachines eindelijk aangaan, zetten ze zich niet af en worden ze niet meegevoerd door het harde blazen. Je kunt er het falen van de mens in zien, het onvermogen meer te worden dan onze lichamen, zelfs als zo’n oerkracht als de wind ons van onze sokken probeert te blazen. Maar in De Chatels eindeloos herhalende passen zit ook geruststelling; in het samenzijn en het gelijktijdig opgaan van de dansers blijft harmonie behouden. Vooral als de vuisten zich openen en de handen cirkels door de lucht klieven, is er even de hoop dat ze door de wind hun lichaam kunnen ontstijgen.
