7 augusutus 2025  

Francine Wildenborg
Wijchen/Arnhem 

Vérine Bouwman (37) noemt zichzelf een ‘gewoon meisje uit Wijchen’. Maar als ze vertelt over haar jeugd is daar weinig gewoons aan. Ze zwom op hoog niveau, eerst wedstrijdzwemmen, daarna synchroon, bereikte de nationale selectie. En ze begon op haar 11de aan het conservatorium in Den Haag, op haar 13de volgde de Nationale Ballet academie Amsterdam. Elke dag zat dat jonge tienermeisje alleen in de trein om zes uur ’s ochtends. Spitzen (balletschoenen) in de tas. 

Waar komt die megadrive vandaan? Genen?
”Mijn ouders zijn actieve mensen en mijn broers hebben altijd gevoetbald, getennist en gezwommen. Maar bij mij was het anders. Fanatieker. Ik heb het zwemmen en de bal letacademie nog een tijdje gecombineerd. Dan ging ik na de lessen in Den Haag naar Veenendaal, haalde mijn vader me op om te trainen met de nationale ploeg synchroonzwem men. Trainen voor de Olympische Spelen. De combinatie van kracht en sierlijkheid, het is een prachtige sport, maar ook de zwaarste die ik ooit heb gedaan. En dus moest ik kiezen, het dansen won. Daar werkte ik al sinds mijn 6de naartoe.” 

Je hoort vaak genoeg dat jonge meiden onder enorme druk komen te staan. Kijk naar de turnwereld. Herkenbaar?
”Druk was er zeker. En genoeg meiden bleken daar niet tegen bestand. Ie moet een dikke huid hebben. Zo werd ik na twee jaar afgewezen door het Haagse conservatorium. Mijn voeten zouden niet sterk genoeg zijn voor een balletcarrière. Dat was hard, maar ik ging door. Deed auditie voor de balletacademies in Antwerpen, Rotterdam en Amsterdam. Werd overal aangenomen en koos voor Amsterdam.” 

Is de balletwereld niet té hard?
”Zelf heb ik nooit zo met kritiek gezeten, ik wist dat ik het nodig had om later in de danswereld overeind te blijven. Want een choreograaf gaat ook niet zeggen: lieve Vérine, wil jij heel misschien die beweging een klein beetje aanpassen? Nee, dat gaat directief en dat moet ook om de boodschap over te brengen. Maar er is een groot verschil tussen streng lesgeven en leerlingen afzeiken, kleineren, systematisch pesten. Want dat heb ik ook gezien. Stuur iemand dan weg van de opleiding, heb ik vaak gedacht. ”Ik denk wel dat er veel is veranderd. Er zijn nu gedragsprotocollen, waardoor je kunt zeggen: hé wat die docent nu zegt is niet oké.” 

En je lijf? Hoe is het om als tienermeisje daar zó mee bezig te zijn?
”Best lastig. Zeker omdat ik hormonen slikte in verband met zware menstruaties en al best vroeg vrouwelijke vormen kreeg. Maar als je bedoelt of ik op een ongezonde manier met eten of afvallen bezig was: nee. Natuurlijk zijn er dansers die leven op een blaadje sla… Hoewel er tegenwoordig veel meer begeleiding is, ook bij Introdans hebben we al een aantal jaren een voedingsdeskundige en is de staf alert op problemen. „Maar uiteindelijk maakt iedereen zijn eigen keuzes: zo zijn er ook dansers op hoog niveau die roken en drinken. Ik heb altijd vooral geprobeerd gezonde keuzes te maken. Ook met trainen: ik ben heus wel eens wat extra krachttraining gaan doen als ik op videobeelden zag: dat of dat kan wat gespierder. Maar nooit overdreven veel. Ik vond het dansen alleen al zo heftig. Je begint ’s ochtends met trainen en sluit de avond na een optreden af om 01.00 uur.” 

Hoe houd je dat vol met twee kleine kinderen?
”Dat is nauwelijks vol te houden. Zeker omdat Salvatore (Castelli, ook danser bij Introdans) exact hetzelfde ritme heeft. We wonen inmiddels in Wijchen vlak bij mijn ouders, dus zij kunnen veel op de kinderen passen. Ik ben er echt aan toe dat ik meer mama kan zijn. En wat luchtiger in het gewone leven kan staan. Dat als mijn dochter een keertje aan mijn nek wil hangen, ik niet meteen denk: oei, straks schiet het erin!” 

Waarom ben je niet eerder gestopt?
”Het was een geleidelijk proces. Sommige vrouwen stoppen voordat ze kinderen krijgen, zeker vroeger was dat gebruikelijk, maar ik wist niet of ik zwanger kon worden. Ik heb een zware vorm van endome triose (weefsel dat buiten de baarmoeder groeit en zorgt voor pijn en vruchtbaarheidsproblemen, FW). Gelukkig bleek het ons toch gegeven, maar ik kreeg bij mijn dochter ze is nu 5 jaar oud – al vroeg bloedingen en moest stoppen met dansen. Dat is achteraf het begin geweest van mijn afscheid bij Introdans. Toen ik zwanger raakte van onze tweede wist ik: dit is de laatste fase. En ik ben 37, dat is ook wel een leeftijd voor een danspensioen.” 

Danspensioen is een vriendelijker woord voor houdbaarheidsdatum?
”Ja, haha. Ach, die term doet me weinig hoor. Het is gewoon zo dat je als topsporter – want zo zie ik het dansen – een keer klaar bent. Dat weten we allemaal en er is heus leven na die tijd: ik heb collega’s fotograaf zien worden, juf, arts. En ik heb zelf ook getwijfeld of ik iets buiten het dansen moest zoeken: iets medisch, of management. Maar toen bleek dat ik bij Introdans kon blijven als repetitor (degene die op basis van aanwijzingen van de choreograaf dans programma’s instudeert met het gezelschap, FW), wilde ik dat het liefst. „Ik voel die houdbaarheidsdatum ook fysiek. Ik ben gezegend – op een scheurtje in mijn heupkraakbeen na – dat ik in mijn danscarrière weinig grote blessures heb gehad. Maar mijn lijf heeft sporen van het dansen, van al het vallen bijvoorbeeld. Hoeveel blauwe plekken ik niet heb gehad! „Plus: na de komst van de tweede had ik moeite om weer in vorm te komen. Door een zware bloeding na de bevalling moest ik lang herstellen. Eerst pilates en toen: dansen, dansen, dansen. Maar mijn buik, mijn heupen, alles was zachter. Ik dacht: zit iemand te wachten op zo’n lichaam? Zeker omdat ik nagenoeg naakt was in de laatste voorstelling en dan tussen die afgetrainde jonge danseressen om mij heen…” 

Zie je ertegenop dat jouw man – die nog niet met danspensioen gaat straks met een ander danst? 

”Nee hoor, ik ben gewend dat hij andere danspartners heeft. Maar ik zal het samen dansen missen. Het is zo bijzonder, omdat je elkaar als geliefden nóg meer vertrouwt. In hoe hij me optilt, opvangt. Al dansen we thuis ook, met Iva, onze dochter. Of ze ons danstalent heeft? Geen idee: ze laat me vooral zien hoe zelfverzekerd ieder mens van nature is. In al haar bewegingen zit geen enkele twijfel. Ik hoop zo dat ze dat behoudt. Wat ze later ook gaat doen.” 

📸 Afbeeldingen: Portret: Rolf Hensel, foto’s End of Season Hans Gerritsen

Vérine wordt in 1987 in Nijmegen geboren, groeit op in Wijchen, waar ze op haar 6de begint met dansen bij Balletstudio Stella van Wanrooij. Via de Dansacademie in Arnhem komt ze bij het Koninklijk Conservatorium in Den Haag en switcht na twee jaar naar de Nationale Balletaca demie in Amsterdam. Op haar 17de loopt ze stage bij Introdans in Arnhem, waarna ze wordt aangenomen bij het dansgezelschap dat allerlei dansstijlen combineert. Bouwman zegt daarover: „Die afwisseling heeft ervoor gezorgd dat ik al die jaren bij Introdans ben gebleven.” In 2014 ontmoet ze Italiaan Salvatore Castelli die bij Introdans komt, ze trouwen in 2018, krijgen in 2020 een dochter en in 2024 een zoon. Vérine trad in de afgelopen twintig jaar met zo’n tachtig voorstellingen per jaar in totaal zo’n 1600 keer op. Eind juni kreeg ze een koninklijke onderscheiding voor haar twintigjarige bijdrage aan de danswereld. 

Zelf heb ik nooit zo met kritiek gezeten, ik wist dat ik het nodig had om later in de danswereld overeind te blijven – Vérine Bouwman 

Foto’s met de klok mee: Vérine Bouwman die twintig jaar heeft gedanst bij introdans Arnhem, Vérine Bouwman met haar man – ook danser bij Introdans – en hun twee kinderen op vakantie in Sicilië, zomer 2025, Vérine Bouwman als jonge ballerina en Vérine Bouwman wordt omhoog getild door haar man en danspartner Salva tore Castelli tijdens de voorstelling Pure van Introdans. 

Afbeeldingen: Portret: Rolf Hensel, foto’s End of Season Hans Gerritsen