Giuseppe Calabrese

Geboren: 1989, Ostuni (Italië)
Opleiding: Scuola di Danza del Teatro dell Opera di Roma, Rome; Codarts, Rotterdam
Ervaring: Astra Roma Ballet, Rome; Introdans (sinds augustus 2013)

Je kunt maar ergens van dromen. Van werken met Jiří Kylián bijvoorbeeld. Of van een stel ouders dat je onvoorwaardelijk steunt. Of van een panda knuffelen. Danser Giuseppe Calabrese draait er zijn hand niet voor om. Twee van de drie dromen realiseerde hij al. En die panda lukt vast ook nog wel…

Zijn wensen typeren hem ten voeten uit. Nuchter, ambitieus en doelgericht aan de ene kant, verlangend naar nieuwe belevingen, bijzondere ervaringen en onverwachte “zijstraten” aan de andere kant. En mocht hij ze op enig moment toevallig even zijn vergeten, dan heeft hij altijd nog zijn tattoo die hem eraan herinnert. “De belangrijkste afspraak die ik met mezelf heb, is trouw te zijn aan mezelf. Daarmee bedoel ik dat ik overal en onder alle omstandigheden mezelf wil zijn. Wie ik dan ben? Daar heb ik een heel leven voor om dat te ontdekken.”

Niet advocaat of journalist maar danser

In ieder geval is Giuseppe het jongste kind van zijn vader en moeder; een kapper en een accountant in Ostuni, een Italiaanse stad halverwege de “hak van de laars”. En hij is de broer van Nicoletta die als dokter in Milaan werkt. “Mijn ouders dachten dat ik advocaat of journalist zou worden, omdat ik zo gemakkelijk praat. Niemand in onze familie doet iets met kunst. Totdat ik een keer meeging met een paar meisjes uit mijn klas die dansten. Ik was zestien en had nog nooit een dansstudio van binnen gezien. Vanaf die dag was ik er niet meer uit te slaan, zo leuk vond ik het! Maar ik bezorgde mijn vader wel een probleem…”

Dans komt op het goede moment

Inmiddels begrijpt hij – stukken beter dan toen – waar zijn vader mee worstelde. “Ik zat middenin mijn puberteit en keek ongelukkig de wereld in. Voor mij kwam de ontdekking van het dansen nét op het goede moment.” De bedenkelijke blikken van zijn vader staken hem. “Ik snap nu waar ze vandaan kwamen. Ze waren niet “tegen mij” gericht maar juist “voor mij”. Hij wilde niet dat ik ermee gepest zou worden.” Giuseppe’s ouders volgen hun zoon sinds hij danser is – samen met een bevriend echtpaar – werkelijk overal. “Ik zal nooit vergeten dat ik ze in het theater in Milaan zag. Met oma!”

Giuseppe blijkt zeer talentvol

Ze helpen hem om te kunnen studeren aan de Scuola di Danza del Teatro dell’Opera di Roma in, uiteraard: Rome. “Ik sprak af dat ik het mocht proberen. Ik wist niet of ik goed genoeg was. Ik had immers geen vooropleiding gehad. Als het niet zou lukken, zou ik plan B in werking stellen. Dat ik niet had trouwens.” Maar daar trekken ze zich alle drie niets van aan. En Giuseppe blijkt zeer talentvol te zijn. “Ik genoot van de lessen en de school! Na mijn afstuderen ben ik gaan dansen bij het Astra Roma Ballet; een gezelschap geleid door Diana Ferrara, voormalig prima ballerina van het Teatro dell’Opera. Ik was twintig en ontdekte binnen no time dat het héél moeilijk was om mijn hoofd financieel boven water te houden. Ik moest er baantjes bij nemen om de huur te kunnen betalen én te eten.”

Verder bouwen aan zijn carrière in Nederland

Giuseppe praat opnieuw met zijn ouders en vraagt ze nu hem te helpen Italië te verlaten om elders verder te bouwen aan zijn danscarrière. Hij wil auditie doen bij Codarts in Rotterdam. Hun antwoord komt meteen en is “ja”. Hij wordt aangenomen, mag starten in het derde jaar en studeert na twee jaar af. Direct erna kan hij stagelopen bij Introdans en krijgt het jaar erop een contract. “De stap om naar Nederland te gaan, heeft een ander mens van me gemaakt. En me héél veel inzicht gegeven. In alle opzichten! Van voor mezelf zorgen in een ander land – ik, die nog nooit ergens was geweest – en Engels leren, tot me volledig storten op moderne dans. Modern ligt me enorm! Ik heb geen klassiek balletlichaam, maar wel een heel dynamisch en snel lerend lijf. In Rotterdam heb ik alles aangesproken wat ik in me heb.” Na 5 jaar bij het ensemble van de familievoorstellingen te hebben gedanst gaf ik bij Roel (red. Voorintholt) aan dat ik graag de overstap naar de andere groep zou maken. Ik wil graag ook dat repertoire dansen. Er kwam een plek vrij en ik kreeg de mogelijkheid.

Talent en geluk

“Weet je wanneer ik me blij en dankbaar voel? Als ik voel dat ik precies op de plek en met de mensen ben waar ik wil zijn. Die momenten koester ik. Ik ben heel trouw in mijn contact met mensen die belangrijk voor me zijn. Natuurlijk moet je ook talent en geluk hebben. En om je heen blijven kijken. Voor mij is dansen een combinatie van je lichaam, je hart en je hoofd gebruiken. Je moet aan alle drie aandacht besteden en elk aspect goed “verzorgen”. Giuseppe stopt even en begint te lachen. “En niet té serieus worden en af en toe ook flink relativeren.” Waarvan akte!