Vincenzo Turiano

Vincenzo Turiano
Geboortejaar: 1993
Geboorteplaats: Turijn, Italië
Opleiding: Accademia Teatro alla Scala Ballet School, Milaan; Victor Ullate Ballet School, Madrid
Ervaring: Compañia Nacional de Danza, Madrid; Introdans (sinds augustus 2013)

Backstage is Home
Backstage is de plek waar de in Italië geboren danser Vincenzo Turiano zich het meest thuis voelt. Voor Vincenzo, die zich identificeert als non-binair en de voornaamwoorden hen/hun gebruikt, is het podium meer dan alleen een werkplek—het is een toevluchtsoord. Hen staat sinds hun vierde op en achter het podium. “Het is nog steeds een ritueel voor mij. Ik loop altijd even rond achter het podium en in de coulissen voordat ik opkom. Het is geen bijgeloof, maar het stelt me gerust.”

Rustig is niet het eerste woord dat bij je opkomt als je aan Vincenzo denkt. Gewoon aan tafel zitten met hun voelt al als het bekijken van een dans. Hen beweegt vrij en gracieus, waarbij bijna elk woord wordt benadrukt met een gebaar. “Dat komt vast omdat ik Italiaans ben, toch? Wij praten nou eenmaal graag met onze handen.” Hoewel Vincenzo opgroeide in Turijn, in het noorden van Italië, voelt hen een sterke verbondenheid met hun Zuid-Italiaanse roots. “Mijn familie komt oorspronkelijk uit Calabrië en Sicilië, maar daar was te veel armoede, dus mijn grootvader verhuisde naar het noorden, waar meer werk was.”

Dezelfde grootvader ontdekte als eerste Vincenzo’s danstalent. “Mijn opa speelde piano, en ik begon eromheen te dansen. Mijn moeder zag meteen dat ik meer deed dan alleen heen en weer wiegen, dus liet ze me op balletles gaan.” Daar kwam een andere kant van Vincenzo’s warme en vrolijke persoonlijkheid naar voren. “Ik hield ook van de discipline van de ballettraining. Ik weet nog dat ik vreselijk boos was toen ik een keer in sokken naar de les moest en mijn moeder de hele stad doorstuurde om de juiste balletschoenen te vinden.”

La Bella Figura
Op vijftienjarige leeftijd verliet Vincenzo hun dansopleiding in Turijn om zich aan te sluiten bij de prestigieuze Accademia Teatro alla Scala in Milaan. “Mijn moeder was er helemaal niet blij mee. Ze voelde zich geamputeerd—haar kind dat plotseling het huis verliet. Het is niet ongebruikelijk voor ons Italianen om lang bij mama te blijven wonen, maar toegelaten worden tot de school in Milaan was mijn grote droom.” Volgens Vincenzo is de Accademia Scala een van de beste balletscholen van Europa, naast de Royal Ballet School en het Opéra National de Paris. “Onze school was een mix van Franse en Russische invloeden. Ik geloof dat dat je het beste van beide werelden geeft—de elegantie van de Franse school gecombineerd met de kracht van de Russische.”

En dat alles met een Italiaanse flair. “La bella figura betekent in feite dat je er altijd op je best uitziet als je iets doet. Het is een houding die je als danser echt helpt.” Vincenzo beheerste snel la bella figura en gebruikte het om uitdagingen te overwinnen. “Ik ben aan de kleine kant voor een danser. Dat is een nadeel in klassiek ballet, waar uniformiteit zo belangrijk is. Mijn lengte heeft me voor bepaalde rollen uitgesloten, maar het heeft ook de danser gevormd die ik nu ben.”

Vincenzo wordt geprezen om hun virtuositeit en lyrische stijl. “Ik vind het geweldig als ik naar een danser kijk en vergeet waar ik ben, zelfs het podium vergeet. Wanneer de beweging je zo diep raakt dat je wordt meegezogen in het verhaal. Dat is wat ik probeer te bereiken als ik dans. Er is een gezegde: kunst imiteert het leven. Ik geloof dat dat helemaal waar is.”

Mensen observeren
Om hun vertelkunst te verbeteren, observeert Vincenzo mensen op openbare pleinen in Europa, zoals in Milaan of Madrid. “Een plein is als een podium. Mensen maken hun entree, ontmoeten iemand, doen iets, bewegen, handelen en verdwijnen dan weer. Ik zou daar uren naar kunnen kijken. Het helpt me om de juiste intentie te vinden als ik dans of choreografeer. Een enkele beweging kan compleet verschillende betekenissen hebben. Iemand die snel loopt, kan te laat zijn, of haast hebben om iemand te ontmoeten waar ze enthousiast over zijn. Je ziet het verschil.”

“Alleen de passen perfect uitvoeren is voor mij niet genoeg om een artiest te zijn. Om een artiest te worden, heb je een bepaalde woordenschat nodig—en in dans is dat een idioom zonder woorden. Dans wordt kunst wanneer je jezelf volledig geeft aan het moment en iets authentieks laat zien. Daarvoor heb je empathie en gevoeligheid nodig. Dans is storytelling wanneer het verbinding maakt met het leven, en dat is wat ik probeer te bereiken.”

Beyond
Sinds hun komst bij Introdans in 2013 heeft Vincenzo hun artistieke en persoonlijke reis voortdurend uitgebreid. In 2022 sloot hen zich aan bij Boys Won’t Be Boys, een baanbrekend theaterproject dat traditionele ideeën over mannelijkheid uitdaagt en fluïditeit in identiteit viert — “niemand past in een hokje en dat is precies wat we vieren.” Dit werk leverde hen in 2024 de Cultural Winq Diversity Award op, als erkenning voor hun rol in het herdefiniëren van gesprekken en representaties rondom gender en inclusiviteit.

“Elk mens is een uniek individu en zou ook zo behandeld moeten worden. Maar er is maar één techniek. Of je staat op je been of niet,” legt Vincenzo uit, waarbij hen de universaliteit van dans benadrukt en tegelijkertijd de kracht ervan om zo binaire verwachtingen te doorbreken.

Als non-binaire kunstenaar viert Vincenzo in hun werk, zowel als danser als choreograaf, de schoonheid van identiteit en individualiteit. “Ik hou niet van het woord ‘anders’ omdat het vergelijking impliceert en afstand creëert. Elke keer als ik het zeg, voelt het alsof ik mijn overtuigingen verraad — anders dan wie? In plaats daarvan heb ik een beter woord gevonden: uniek. Iedereen is uniek, dat is wat we zijn en dat moeten we met trots vieren.”

Vincenzo’s werk als danser en choreograaf is niet alleen te zien in het repertoire van Introdans, maar ook op grote internationale festivals en podia, zoals Ziggo Dome, Pride Amsterdam, Zwarte Cross, Jomba Dance Festival in Zuid-Afrika en op Sziget Festival in Hongarije als voorprogramma van Kylie Minogue.

Out-of-the-box, vooruitstrevend en met een vleugje glitter streeft Vincenzo ernaar om starre traditionele grenzen te vervagen, ongehoorde stemmen te verheffen en een inclusieve ruimte te creëren waar iedereen kan floreren en beweging kan ervaren zonder starre genderrollen, stereotypen en verwachtingen. “Ik wil meer ruimte creëren voor mensen zoals ik en nieuwe dialogen inspireren. De enige beperking is onze verbeelding.”