Fabio Falsetti

Geboren: 1996, (Italië)
Opleiding: Il Balletto, Castelfranco Veneto
Ervaring: Introdans (sinds augustus 2016)

“Ik word het liefst in de les beoordeeld op mijn kunnen, terwijl we allemaal hetzelfde doen. In de studio is iedereen gelijk. Ik vind dat interessanter dan me in mijn eentje te showen en een leraar of choreograaf te tonen wat ik goed kan. Ik denk: als je écht goed bent, val je in een groep positief op. Ze pikken je er dan vanzelf tussenuit.”

Vol ambitie

Aldus Fabio Falsetti. Het kenmerkt de Italiaanse danser, die zich over meer zaken weloverwogen en precies uitdrukt. In het Engels, dat hij zich in een sneltreinvaart eigen heeft gemaakt nadat Introdans hem contracteerde. Hij haalt – vóór hij zijn geboorteland verlaat – ook nog even zijn rijbewijs. Dat lijkt hem handiger dan om dat in Nederland te doen. “In de klas werk je voor jezelf. Voor niemand anders. Niet voor de leraar, niet voor de directeur. Op het podium werk je voor het publiek, wat ná het werken voor jezelf komt. Daarom zijn stukken die je als groep danst zo uitdagend. Daarin moet je je echt bewijzen, als je gezien wilt worden.”

Van Mountainbiken naar ballet

Fabio en zijn vijf jaar jongere broer en waterpoloër Valerio groeien op in een warm Italiaans gezin.
Ballet speelt de eerste jaren geen rol van betekenis in het gezin. “Ik was een mountainbiker, net als mijn vader. Hij deed het als hobby, ik was wat fanatieker en werd op een gegeven moment regionaal kampioen. Verder was ik gewoon actief, zoals zoveel jongens. Op een dag – het was in de zomer – zaten we met z’n allen onder een grote parasol op het strand. Onze familie en het gezin van een goede vriend van mijn vader. Hun dochter, van mijn leeftijd, vroeg of ik niet een keer met haar mee wilde naar balletles. Ze vond me zo dun en sierlijk dat ze me daarvoor wel geschikt vond. Uit nieuwsgierigheid zei ik ja. Ik was acht. Tot mijn verrassing vond ik het hartstikke leuk!”

Opleiding

Toch duurt het nog een flink aantal jaren voordat Fabio voluit gaat voor dans. Op zijn vijftiende kiest hij op school een richting waarmee hij naast de theorielessen ook twee uur per dag dansles krijgt. Ondertussen stilt hij zijn honger naar méér op YouTube. Na schooltijd volgt hij particuliere lessen bij een klein schooltje in Teramo: Il Balletto van Gabriele Cupelli, een voormalig danser van het English National Ballet en het Napolitaanse Teatro di San Carlo. Die laat het talent van Fabio onder zijn handen tot bloei komen maar constateert na twee jaar dat zijn school in Teramo te klein voor hem is. “Gabriele heeft me toen geïntroduceerd bij Il Balletto di Castelfranco in Veneto. Een grote school waar ik keihard heb gewerkt en heel veel heb geleerd. Mijn maatje – de bevriende dochter die me met ballet liet kennismaken – liet ik in Teramo achter. Zij ging niet verder en studeert inmiddels in Rome. We hebben nog steeds contact!”

Waardevolle levenslessen

“In Veneto kwam ik erachter dat ik van Gabriele heel veel waardevolle levenslessen heb geleerd.” Hij springt op en begint pirouettes te draaien. “Dit bijvoorbeeld: de hele beweging afmaken! Niet goed? Dan nog een keer. En nog een keer. En nog een keer. Net zo lang totdat je de beweging helemaal compleet kunt maken. Gabriele vergeleek het wel eens met een huis bouwen. Dat is ook niet af als er een raam ontbreekt. Hoe prachtig het er ook uit kan zien. Bouwen moet je daarom stap voor stap doen. Tot op de dag van vandaag hoor ik hem in mijn hoofd praten. Het zou hem deugd doen om te zien hoe kalm en beheerst ik inmiddels ben.”

Van auditie naar contract

“Na Veneto vond ik mezelf rijp om de stap naar het buitenland te zetten. Ik had meerdere opties doordat ik nogal wat wedstrijden had gewonnen. Ik kon naar Belgrado, Toulouse, Madrid en op een gegeven ook naar Introdans in Arnhem. Ik kende het gezelschap van YouTube en had geauditeerd voor een stageplek. Na die auditie kwam Roel (artistiek directeur, red) naar me toe en vroeg wat ik liever wilde: een stagecontract of een arbeidscontract. Ik kon het niet geloven! De keuze was natuurlijk duidelijk maar daarvoor moest ik wel nog een keer auditie doen. Ik zal nooit vergeten dat Giuseppe (Calabrese, red) me belde om de uitslag te vertellen. Ik sprak geen Engels en Roel geen Italiaans. Dus ze hadden hem gevraagd. Hij belde met een Nederlands nummer. Ik had het zweet in mijn handen staan en nam toch op, vastbesloten me op de één of andere manier verstaanbaar te maken. Dat hoefde dus niet. De dag erna ben ik met Engels begonnen.”