Lucinda Childs

Onbuigzaam. Zo bestempelt de Amerikaanse choreografe Lucinda Childs (New York, 1940) haar eigen werk. Childs geldt als een van de ‘grand old ladies’ van de Amerikaanse moderne dans en onderscheidt zich met een bewegingsstijl die volstrekt eigen is: onveranderlijk abstract, bijna mathematisch en – ook door de geheel eigen manier waarop ze de muziek gebruikt – razend moeilijk om te dansen.

Koningin van de minimal dance

Childs creëert met relatief eenvoudige ballet- en atletische bewegingen de meest complexe meesterwerken. Ze bedenkt, zegt ze zelf, een aantal bewegingsfrases rond een thema en vervolgens zoekt ze daarbinnen naar zoveel mogelijk variatie. Het bezorgde haar de bijnaam ‘Koningin van de minimal dance’, maar die eer wijst ze af. Ze is, vindt ze, slechts onderdeel van een veel grotere beweging in de kunsten.

Einstein on the Beach

Childs startte haar choreografische carrière in 1963, binnen het legendarische experimentele kunstenaarsplatform Judson Dance Theater in New York. In 1973 richtte ze haar eigen dansgezelschap op en drie jaar later volgde haar internationale doorbraak, toen ze met Robert Wilson en Philip Glass de inmiddels legendarische opera Einstein on the Beach uitbracht in het Franse Festival d’Avignon – waarbij Childs de rol van choreografe en eerste soliste vervulde. Ze danste later samen met Wilson ook in zijn productie I Was Sitting On My Patio This Guy Appeared I Thought I Was Hallucinating en met de Franse acteur Michel Piccoli in Wilsons regie van Marguerite Duras’ La Maladie de la Mort.

Philip Glass

Ook de samenwerking met Philip Glass zette zich met grote regelmaat voort. Voor Dance, een choreografie op muziek van Glass in een film/decor van Sol LeWitt, ontving ze een Guggenheim Fellowship (sinds 2010 staat deze choreografie ook op het repertoire van Introdans). Vanaf 1979 werkte Childs met diverse componisten en ontwerpers, onder wie John Adams en Frank Gehry, aan een serie grootschalige producties.

Creaties voor toonaangevende balletgezelschappen

Behalve voor haar eigen gezelschap maakte ze creaties voor toonaangevende balletgezelschappen als het Ballet de l’Opéra de Paris, Pacific Northwest Ballet, Boston Ballet, Ballett der Deutschen Oper Berlin, Les Ballets de Monte-Carlo en het Italiaanse MaggioDanza. In totaal maakte Childs meer dan tachtig choreografieën. In Nederland is Introdans het enige gezelschap dat haar werk mag uitvoeren. Na vier bestaande topstukken bij de groep te hebben ingestudeerd, creëerde Childs in 2013 voor het gezelschap: Kilar. In februari 2015 bracht Introdans opnieuw een wereldpremière van haar uit: Canto Ostinato en in 2018 volgde Petricor.

Opera’s

Sinds 1992 maakt Childs ook veelvuldig choreografieën voor opera’s. Ook regisseerde ze diverse opera’s en assisteerde ze Robert Wilson bij zijn productie van Bachs Johannes Passion, in 2007 uitgebracht in het Théâtre du Châtelet in Parijs. In 2004 werd Childs door de Franse regering benoemd tot Commandeur dans l’Ordre des Arts et des Lettres. In juli 2017 krijgt Childs de prestigieuze American Dance Festival Award uitgereikt.