Op het werk kunnen mooie dingen ontstaan. Ook bij Introdans wil er weleens een grote liefde ontbranden. En soms komen daar kinderen van.

Marlena Wolfe (37) en Maarten van den Berg (34), respectievelijk repetitor (sinds 2014) en lichttechnicus (sinds 2008) bij Introdans, hebben samen zoon Noah (2) en dochter Avery (6 maanden).

‘When you know, you know’

De Amerikaanse Marlena Wolfe, geboren in Warren in Ohio, was elf jaar in New York actief als danser, leraar en repetitor. Als assistent van choreograaf Robert Battle kwam zij in 2008 voor het eerst bij Introdans om een ballet van hem in te studeren. Dit kreeg bijna elke twee jaar een gevolg. In augustus 2013 kwam zij om voor de tweede keer het ballet No Longer Silent in te studeren. Toen danser Aymeric Aude haar vroeg ’s avonds iets te komen drinken, er zou nog iemand komen, zegde ze spontaan toe. Maar ’s avonds twijfelde ze toch even. Ze werd voor die borrel opgehaald door … Maarten. ‘Do I know you?’ vroeg ze hem. En hij had precies dezelfde vraag. In al die jaren móéten ze elkaar toch eens in de wandelgangen hebben gezien, maar waren ze elkaar nog nooit tegengekomen. 

Maarten is geboren en getogen in Geldermalsen. Net begonnen met een studie scheikunde stond hij met een reageerbuis te schudden toen hij zich realiseerde: dit is het absoluut niet. Daarna was er twijfel: acteur worden of iets met techniek. Dat eerste voelde toch als een te onzeker bestaan, dus theatertechniek. In 2008 begon hij aan een stage bij Introdans, om daar nooit meer weg te gaan en uit te groeien tot een van de hoofdverantwoordelijken voor de technische invulling van de voorstelling.

Die avond dat hij die assistent moest ophalen op haar logeeradres was er een enorme klik, die werd gevolgd door almaar leuker wordende drie weken. Maar Marlena ging terug naar Amerika en Maarten bleef hier. Een langeafstandsrelatie dan maar, voorlopig. Maar zoals Marlena dat treffend zegt: ‘When you know, you know.’ En hij: ‘Iemand moet verhuizen, anders gaan we spijt krijgen.’

In augustus 2014 stopte zij met haar drie banen in New York en trok Marlena, de countrygirl uit Ohio, in bij Maarten in zijn appartement, dat hij nog geen jaar ervoor had gekocht. In 2017 trouwden ze, in september 2018 betrokken ze hun huis aan de rand van Arnhem en in 2019 werd zoon Noah geboren, begin 2021 gevolgd door dochter Avery. 

Noah is een echte zoon van zijn vader: hij interesseert zich voor schroevendraaiers, houdt ook van voetbal en alles wat wielen heeft moet worden omgedraaid en onderzocht. Zijn karakter is meer zijn moeder, een echte leeuw, vertelt Marlena: eigenwijs, sensitief en emotioneel. Maartens karakter zie je terug in Avery: easygoing, altijd lachen. Toen zij geboren was leek ze haast Italiaans, zo donker, maar nu wordt ze al een beetje rood. Ontroerd vertelt Marlena hoeveel haar dochter op haar moeder lijkt. Haar moeder overleed in 2008. Haar 2 oudere zussen, die de moederrol daarna een beetje overnamen, kunnen door Covid-19 nog steeds niet op bezoek komen, iets wat Marlena zeer verdriet. Haar vader is gelukkig al een paar keer uitgebreid geweest, al heeft hij zijn eerste kleindochter nog niet gezien, maar goddank is er Facetime.

Noah moest wel even wennen – goh, dat ding krijgt wel erg veel aandacht – maar is nu gek op zijn zus. Ze krijgt veel kusjes van hem en hij helpt waar dat maar kan (en ook soms niet).

Voor als ze straks ook weer avonden moeten werken of op tournee zijn, hebben Maarten en Marlena hun fijne oppashulp én een kleine poule van hechte vrienden die graag bereid zijn even voor hun kinderen te zorgen. De ouders denken het aardig voor elkaar te hebben, maar dan moeten ze niet ineens ziek worden bijvoorbeeld. Gelukkig hebben beiden ook aardige collega’s op het werk. Want dat was nog even niet verteld: toen Marlena haar drukke leven in New York had opgezegd en voor de liefde had gekozen, kwam er een baan vrij bij Introdans: repetitor, precies het beroep dat ze hoopte te kunnen gaan uitoefenen bij een mooi gezelschap na haar danscarrière. Zie daar het ontstaan van een onvervalst Introdans-gezin. 

Vérine Bouwman (33) en Salvatore Castelli (28), dansers bij Introdans sinds respectievelijk 2006 en 2013, hebben een dochter, Iva (14 maanden).

‘En toen was één en één twee’

Wat ging vooraf aan het jonge gezinsgeluk? Vérine Bouwman danste al een aantal jaren bij Introdans toen er een Italiaanse danser bij kwam. In het begin heel stil, weet Vérine nog. Salvatore Castelli, die voor het eerst Italië had verlaten en bijna geen woord Engels sprak, zocht het gezelschap op van de andere Italianen. Daar sloot Vérine zich geregeld bij aan, want door de vele vakanties die zij met haar ouders in de laars had doorgebracht, sprak zij een aardig woordje Italiaans. ‘En toen was één en één twee,’ durft Salvatore nu stoer – in góéd Nederlands – te vertellen. ‘Een mooie vrouw die ook nog mijn taal sprak …’ Al spoedig verdiepte het contact zich en voor zij zich samen vestigden in het Spijkerkwartier, zat Salvatore meer bij haar aan de Jansbinnensingel dan in het appartement waar hij met een collega woonde.

Iva scharrelt naar de anderhalf en is duidelijk een muzikaal en lenig kind. Ze is perfectionistisch (heeft ze van haar moeder) en koppig (duidelijk haar vader) en is ongetwijfeld het mooiste meisje dat er bestaat (dat is logisch). Vérine en Salvatore hebben nog niet zo’n vergelijkingsmateriaal, maar volgens Vérines moeder is ze snel met alles en slaat ze gewoon stappen over. Het gezin is net verhuisd van een fijn bovenhuis in het Arnhemse Spijkerkwartier (‘in no time 28 bezichtigingen’) naar Wijchen. Vérine: ‘Het huis was groot genoeg, maar met een kind verlang je toch naar een tuin en een auto op de oprit.’ Nu is het een twee-onder-een-kapper in de gemeente waar Vérine opgroeide en waar ook haar ouders en een van haar twee broers wonen. Na de zomer gaat Iva naar de kinderopvang in Wijchen.

Hoe het straks zal gaan als er weer voorstellingen zijn hopen de jonge ouders snel te ervaren. Nu passen Vérines ouders al zo’n twee keer per week op en dat zal nog wel wat meer worden. Wellicht dat haar broer ook nog inspringt en zo hebben de dansers nog wel een paar adresjes. Die ándere grootouders hebben het er ondertussen heel moeilijk mee. Ze hebben Iva pas één keer in het echt gezien, toen de kleine net een paar maanden oud was en met haar ouders per camper naar Agrigento op Sicilië kwam. Daarna moesten ze het van Facetime hebben. Een troost voor hen is dat Iva streng tweetalig wordt opgevoed, dus als oma op het scherm  ‘Battete le mani!’ zingt, klapt Iva enthousiast in haar handen. ‘M’n ouders zouden in april komen voor Iva’s eerste verjaardag,’ vertelt Salvatore, ‘maar dat ging ook niet door.’

En als Introdans op tournee naar het buitenland gaat dan, iets wat normaliter geregeld voorkomt? Spannend, ze gaan het ervaren. ‘Een relatie samen aangaan was ook eng,’ vergelijkt Salvatore, ‘dat is ook goed gegaan. We wilden gewoon een kind.’ En Vérine: ‘Ik moet kijken hoe het voelt.’ Wat ze al wel heel goed voelen is dat het standaard om 7 uur opstaan na menig gebroken nacht slopend is. Salvatore: ‘Ik ben moe, ik ben moe, denk je dan steeds, maar je kunt en je wilt niet stoppen.’ Vérine: ‘Moeten we ’s avonds om 20 uur dansen, dan moet je fysiek héél sterk zijn. ’ns Kijken waar we de energie vandaan halen.’

Gaat het weer over Iva, dan verdwijnen meteen alle eventuele zorgelijkheden. De ouders zien hoeveel ze met muziek, met geluid bezig is. Vader: ‘We hebben veel speelgoed, maar zij kiest voor de rammelaar.’ Moeder: ‘Op de buik liggen wilde ze niet. Het was zitten, staan en lopen – héél actief. Trouwens, in de buik voelde ik haar ook al heel snel.’ Zouden ze hun dochter over pakweg achtenhalf jaar naar de balletacademie zien gaan? Wie weet, het zou niemand verbazen.