31 oktober 2025
door: Joost Groeneboer 

Introdans’ Pink Panther Party gaat een nieuwe fase in. Een kringgesprek over de XXL-versie met choreografen Chantal de Vries en Adriaan Luteijn, gastdansers Debbie Ruijter en Guetjens Bazier en social coach Geertje Francke van het Gelderse sociaal ontwikkelbedrijf Scalabor, dat werk en talent verbindt. 

Eerst ademen! Houd elkaar ergens vast, houd contact. I need to feel it!’ Als marketing&PR medewerker Lonneke Koelemaij me naar de studio leidt waar Chantal met de dansers en gastdansers van Introdans al druk op You should be dancing van de Bee Gees aan het repeteren is, doorkruisen we een wirwar van trapjes en gangetjes. In het gebouw zijn de sporen van de voormalige Arnhemse discotheek Pink Panther nog duidelijk zichtbaar. ‘Daar zat de vestibule’, wijst Lonneke aan, ‘en dit was de drank- en hapjesbar.’ ‘Ja, en onder de theaterzaal ligt nog steeds de glazen discovloer’, vult een langslopende Adriaan aan. Als ik over het randje van het balkon gluur, zie ik waar ooit de Arnhemse discojeugd zich uitleefde, twee dansers met een andere lichaamsrealiteit, Eva Eikhout en Joseph Tebandeke op de vloer. Ze warmen zich op voor de doorloop van lungo (zie Dans Magazine 2024/4), een andere productie van Introdans met interessante gastdansers waarvoor ook de dansers van de Pink Panther Party uitgenodigd zijn om naar te kijken. Hun optreden levert na afloop veel gespreksstof op. 

Jullie hebben net als cadeautje lungo gezien. Wat vonden jullie ervan?
Debbie: ‘Ik heb het al eens eerder gezien. Maar ik had meteen weer hetzelfde gevoel. Het komt echt binnen!’ 

En nu gaan jullie zelf Pink Panther Party doen. Ik hoor dat je een waacking achtergrond hebt, een expressieve dansstijl die in de jaren *70 in Los Angeles ontstond. Komt dat straks in de voorstelling terug?
Debbie ‘Zeker, ik heb een voguing en waacking achtergrond. Het is heel speciaal om in het theater de Street and club styles terug te mogen brengen die ooit in de LHBTIQA+ gemeenschap zijn ontstaan uit noodzaak om jezelf uit te mogen beelden en er te mogen zijn. Dat waren de jaren ’70, maar anno 2025 is het nog even relevant.’ 

Jullie hebben de voorstelling al twee keer eerder gedanst. In de kleine zaal van het Stadstheater en daarvoor in de voormalige discotheek. Wat is er anders aan de komende XXL-versie, Adriaan?
Adriaan: ‘Guetjens (iedereen lacht). Maar serieus, we spelen Pink Pan ther in twee grote concertzalen, in Musis Arnhem en De Vereeniging in Nijmegen. Met 22 dansers is de cast dan ook groter dan voorheen. We hebben er dit keer extra op gelet dat het een goede mix is van culturen. En dan bedoel ik niet geografische culturen, maar sociale culturen. Leeftijd, gender, alles mooi door elkaar. En ook een mix van verschillende dansculturen. Daar zijn Debbie en Guetjens een mooi voorbeeld van. Guetjens komt ook weer met zijn eigen stijl.’ 

Wat voor stijl doe je, Guetjens?
Guetjens: ‘Een combinatie van hiphop en krumping. Krump is een dansvorm waar veel passie in zit. Het is expressie, expressie en nog eens expressie. Daar voel ik me erg in thuis. Maar ik vind het interessant om mijn eigen dansstijlen nu wat aan de kant te zetten en met nieuwe te combineren. Het is erg leuk om iets anders te doen dan datje gewend ben. En het gaat me goed af, al zeg ik het zelf. Ik wil mijn skills graag verder ontwikkelen. Zo grijp ik mijn kans.’ 

En hoe ben je hierbij betrokken geraakt?
Guetjens: ‘Mijn eigen wereld is vrij breed. Ik ben erg creatief met mijn handen. Ik ontwerp kleding en ik geef dansles aan kinderen. Ik heb driejaar de MBO-op leiding Rijn IJssel gedaan en daarna een vooropleiding dans aan ArtEZ. Maar in coronatijd heb ik door persoonlijke problemen mijn opleiding niet af kunnen maken. En zo kwam ik bij Geertje van Scalabor terecht. Samen hebben we ernaar gezocht wat nu het beste bij mij past. We hebben van alles geprobeerd, maar ik wilde vooral dansen. Ik wilde heel graag weer bewegen en die kriebels voelen. 

Ik had het geluk dat ik in 2024 mee mocht doen aan Scalabor bruist, een inclusie project van Adriaan in samenwerking met Scalabor en studenten van ArtEZ. En nu heeft hij me opnieuw voor Pink Panther Party gevraagd. Het is echt geweldig, we zijn pas een weekje bezig, maar het voelt al als een heel hechte groep. Waarin we los van de dans echt onszelf kunnen zijn.’ 

Hoe is dat voor jou, Debbie?
Debbie: ‘Ik voelde me heel snel op mijn gemak. Adriaan en Chantal zijn heel goed in hoe breek je het ijs en hoe kom je snel nader tot elkaar. Dat doen ze erg leuk, met kleine spelletjes en oefeningen. Adriaan liet ons bijvoorbeeld de persoon naast je interviewen en vervolgens moetje die dan voorstellen in plaats van jezelf. En Chantal heeft ons laten speeddaten.’ 

‘Verbinding vind ik heel belangrijk. Vanaf dag één is iedereen echt ingestapt in dit project. En op dag twee waren we al een familie. Dat voelde heel erg open en oké. Dat werkte als een speer.’ 

Wie zijn de andere dansers? Waar komen die vandaan?
Adriaan: ‘Tussen de 22 dansers zitten vier vaste dansers en drie stagiaires van Introdans. De rest zijn gastdansers. Sommigen zijn zoals Debbie en Guetjens bij ons gekomen. Anderen komen van ArtEZ, Fontys en wel zeven stagiaires van MBO Rijn IJssel. Die hebben auditie gedaan. 

We vinden het belangrijk om ook dat zichtbaar te maken. Dat het danstalent niet alleen maar via de HBO-opleidingen stroomt. Ik werk tegenwoordig heel erg vanuit ownership. Mensen komen als artiest. Je bent in verbinding met elkaar, maar je zorgt ook goed voor jezelf. Alle dansers worden min of meer getraind, maar vooral ook gescout op het sharing idee. Als je hier wilt gaan staan skinen , dan werkt het niet. Shinen mag, maar alleen als je iets van jezelf wilt laten zien. Wie je bent, niet hoe hoog je been zit.’ Chantal: ‘lam what l am.’ 

Pink Panther Party is ook een knipoog naar Studio 54, een roemruchte nachtclub in New York.
Adriaan: Ja, later werd dat een commerciële disco, maar het begon als safe space. Een plek waar alle groepen bij elkaar kwamen die niet toegelaten werden in andere clubs. Het was eigenlijk een oud theater, en dat is ook het leuke. Op de balkons hingen de mensen te kijken naar de dansende menigte op de dansvloer en de deejay op het toneel. In Musis Arnhem en De Vereeniging wil ik dan ook wel iets met de publieksopstelling doen. Maar wat is nog een verrassing.’ 

Ben je vroeger wel eens in Studio 54 geweest?
Adriaan: ‘Nee joh, dat had ik wel gewild! Ik ben geboren in 1964. Maar ik heb nog wel iets meegemaakt van de discoperiode, toen die eindjaren ’70 ook naar Zeeland overwaaide. Ik vond het allemaal geweldig wat er in New York gebeurde. Ik las alles over Studio 54, over disco en zelfexpressie. Nou, van zelfexpressie was bij ons geen sprake, haha. Ik was een koekoeksjong in een Zeeuws dorp.’ 

En de Pink Panther, heb je die nog meegemaakt?
Adriaan: ‘Nee, ook niet! Toen ik hier kwam dansen in 1989, zat Introdans hier al twee jaar en in 1984 ging de Pink Panther failliet. Maar we hebben er voor onze voorstelling wel veel onderzoek naar gedaan. Het was echt een Arnhemse discotheek, maar er kwamen ook veel mensen van buitenaf. De Molukse gemeenschap en de Surinamers die in die tijd naar Nederland kwamen werden er bijvoorbeeld niet uitgesloten. Alles liep door elkaar. Buiten werd gevochten, zeiden de barkeepers die we gesproken hebben, maar binnen was het feest! En er traden grote acts op, zoals Kool & The Gang. De Pink Panther was groots in zijn kleinheid.’ 

Jullie doen samen de choreografie, Adriaan en Chantal. En dan lopen er ook nog twee social coaches rond. Wat is hun rol?
Adriaan: ‘Dat is een experiment.’ ‘Het is wel heel erg leuk. De social coaches zijn nieuw, dus dat is een luxe voor ons eigenlijk. Dat Greetje en Christa er zijn en dat alle vragen die niks te maken hebben met danspasjes, kostuums en dat soort dingen, allemaal naar hen gaan.’ Adriaan: ‘Hun aanwezigheid helpt vooral om werkproblemen op te lossen. Ik heb het idee een beetje van Jordi Dik (van DIK Danstheater en Compagnie Tiuri – red.). Hij zit veel in de UK en vertelde me over het begrip access work, toegankelijkheids werk. Door mensen die erop toezien dat dansers als Eva en Joseph hier beneden, maar ook dansers die mentaal anders in elkaar steken, toch alles kunnen doen, het hele proces kunnen ‘meelopen’. Maar ook dat wij makers ons werk zonder afleiding kunnen doen. Wij kunnen ook niet alle problemen oplossen. Omdat we veel van dit soort inclusieve projecten doen, steekt Introdans hier veel tijd en energie in.’ ‘Wij zijn aan het creëren, maar werken met heel veel nieuwe mensen. En daar wil je ook het beste uit halen. Dan is het fijn dat een social coach je daarbij ondersteunt.’ 

Weten de dansers je al te vinden, Geertje? En hoe loopt het tot dusver?
Geertje: ‘Ik denk dat het eerste dagen nog een beetje zoeken was. Maar aan het eind van de week kwamen er steeds meer vragen, en vanmorgen vroeg ook via de app. Dit is wel een heel andere wereld. Normaal gesproken kennen we iedereen van tevoren. Nu kende ik maar één persoon, Guetjens, en de rest was nieuw. Dus is het nog een beetje zoeken in het verbinden. En jezelf te laten zien. Het was wel echt een cadeautje om net de doorloop van lungo mee te mogen maken. Dat is gewoon heel erg gaaf.’ ‘We zijn nog maar net begonnen, dus ik kan nog niet zeggen dat het supervet werkt of dat alles op rolletjes loopt. We moeten er nog een beetje aan wennen, denk ik. De dansers zijn ook niet gewend dat er mensen aan de kant zitten die er speciaal voor alle handwagen’ zijn.’ Guetjens: Als danser vind ik het best wel prettig dat dat onderscheid er is. Datje weet bij wie je met persoonlijke problemen of wagen terecht kan. En datje niet de choreograaf of docent lastigvalt met iets watje misschien zelf oplossen kan.’ Adriaan: Je zegt precies waar het om gaat. Datje het artistieke van het sociale scheidt. Je hebt de mens en je hebt de artiest.? 

Pink Panther Party XXL is t/m 30 december te zien in Arnhem en Nijmegen.