Kim van der Put

Geboren: 1991, Zierikzee (Nederland)
Opleiding: Koninklijk Conservatorium, Den Haag
Ervaring: Introdans (sinds augustus 2012)
Onderscheidingen: Aanmoedigingsprijs Dansersfonds ’79 (2017)

Danseres Kim van der Put kan lyrisch vertellen over de rust van soep maken. Koken = therapie is haar motto. Geen wonder met een Javaanse moeder. Dan is praten over eten, eten koken en samen eten nooit ver weg. Ze doet het zelf ook graag: koken én eten. “Eten is mijn hobby. Ik houd enorm van warm eten. Het water loopt me in de mond als ik aan de hamburgers denk die Nienke (Wind, red.) en ik na een première altijd gaan eten.”

En het moet gezegd; ze heeft een sluitende verklaring waarom fast food niet per se ongezond is. “Je gelukkig voelen is goed voor mensen. En wij worden bijna nergens gelukkiger van dan van zo’n bezoekje na een première. Dat we het onszelf toestaan, bedoel ik. En ons niet schuldig voelen. Dat is heel gezond!”

Een hecht gezin

Kim komt uit een zeer hecht gezin uit Zierikzee. Ze heeft drie broers met wie ze allemaal intensief contact heeft en waarmee ze functioneert als een community. “Rafael, Roel, Richard en ik delen alles. We steunen en begrijpen elkaar op een manier die ik met niemand anders heb. Ik had trouwens Ruben geheten, als ik een jongen was geweest.” Het gezin verhuist naar Bodegraven, als het forenzen teveel tijd begint te kosten. “Toen wij allemaal het huis uit waren, zijn mijn ouders teruggekeerd. Mijn vader werkt nog steeds als pianist, dirigent en arrangeur en mijn moeder is een B&B begonnen, in een pand aan de Oude Haven.”

Spelenderwijs auditie

Nadat Kim op haar vierde haar zwemdiploma heeft gehaald, mag ze iets anders kiezen van haar ouders. Het wordt ballet. Ze vindt het leuk en blijft lessen volgen. Vier jaar later doet ze spelenderwijs auditie – met haar hele klas – voor de vooropleiding in Amsterdam. Zij wordt aangenomen en lest twee jaar op zaterdag. Op haar tiende stapt ze over naar het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. “Ik ging maar door en deed het gewoon, zonder erover na te denken. Pas op mijn zestiende kreeg ik door hoe belangrijk ik het dansen eigenlijk vond.” Vanaf dat moment verandert haar opstelling. Ze gaat op tijd naar bed en werkt fanatiek aan het verbeteren van haar bewegingen. “Ik was altijd al heel precies maar werd nu zo serieus dat mijn lerares me ook op iets anders wees. We zien niet meer dat je plezier hebt in wat je doet, zei ze. Dat heb ik in mijn oren geknoopt!”

Kim ontwikkelt zich bij Introdans

“Het Koninklijk Conservatorium voelde als thuiskomen. Daar heb ik ontzettend veel geleerd en ben ik echt opgegroeid.” Als Introdans een understudy zoekt, auditeert ze en mag ze een jaar stage lopen. “Daarna kreeg ik gelukkig een contract, want ik heb het er ontzettend naar mijn zin! Ik merk dat ik een andere danser geworden ben. Ik ontwikkel me. Ik vind het werken in de studio ook heel leuk. Op het toneel val ik meer op, terwijl ik in de studio echt voel dat we iets aan het creëren zijn. Het samenwerken en het mooier en vloeiender maken van onze bewegingen geeft me veel voldoening.”

“Ik dans graag duetten en ook de stukken die Jorge (Pérez Martínez, red.) maakt, passen goed bij me. Ik ben het heel erg met hem eens, met zijn stijl, zijn muzikale keuzes, zijn coördinatie. Als danser ben je extreem gevoelig voor wáár een beweging precies vandaan komt, om haar goed te kunnen maken. Wij zitten daarin erg op een lijn.”

Genieten van het theaterleven

De “spring-in-het-veld” Kim – een typering van haarzelf – wil graag nog heel veel meemaken, doen en beleven. Ze geniet met volle teugen van het theaterleven, wat ze van huis uit, door de activiteiten van haar vader, goed kent. De genen van haar moeder roeren zich ook; haar interesse in andere culturen, mensen en eten is onmiskenbaar. “Ik lijk op haar en veel van wat ze zegt, inspireert me. Ik sta open in het leven en maak van de meeste dingen geen probleem. Ik zie wel waar me dat allemaal nog brengt. Ik houd niet van plannen, ik weet van te voren immers niet hoe ik me voel. Plezier maken en er zijn voor anderen vind ik belangrijk. Er is meer in het leven dan alleen je carrière. Maar toevallig – of gelukkig – zijn plezier en werk in mijn bestaan op dit moment dezelfde dingen!”