Op de rechterarm van Cristina Pastore staat een driehoek met op iedere hoek een woord. Samen vormen ze de Latijnse zin ‘alis grave nil’: niks is te zwaar voor hen die vleugels dragen. “Mijn tatoeage herinnert me aan wat mijn ouders tegen me zeggen als ik me down voel. Ik wilde hun uitspraak bij me dragen zodat ik weet dat ik moet doen wat ik doen moet.” En dat is dansen. Ook al is de frêle Italiaanse net gestart met een studie interculturele communicatie aan de universiteit van Turijn, dansen is haar grote liefde. Een liefde die al op zeer jonge leeftijd ontvlamde. Op driejarige leeftijd zette Cristina haar eerste pasjes. Eerst op de peuterschool, waar de moeder van een vriendinnetje dansles gaf. “Dat was heel speels. Ik viel daar al wel op omdat ik de lerares na probeerde te doen en serieus was in plaats van rond te rennen zoals de andere peuters deden.” Misschien kwam dat omdat ze bij haar grootouders op tv het Zwanenmeer had gezien. “Ik kan me dat niet meer precies herinneren, maar mijn moeder zag hoe ik ademloos zat te kijken naar de ballerina’s. Ze zei dat ik bijna de televisie in was gekropen om mee te kunnen dansen.”

Indringende ervaring

Als Cristina een jaar of vijf is, mag ze ook op het podium staan, net zoals de ballerina’s in het Zwanenmeer. De danslerares van de peuterschool had een voorstelling voorbereid voor alle ouders. ,,Ik was een vogeltje in een roze pakje met veren,” lacht Cristina. “Ik weet nog hoe eng en tegelijk hoe fantastisch het voelde om op de bühne te staan. Ik had echt het gevoel dat ik kon vliegen.” De ervaring van deze eerste voorstelling is bijna vergelijkbaar met Cristina’s indruk van haar eerste optreden met Introdans in 2016 tijdens Bridge To Liberation Experience. Deze muzikale herdenking van de Slag om Arnhem waarbij beide gezelschappen van Introdans optraden, staat in haar geheugen gegrift. “Op internet las ik informatie over de Slag om Arnhem en de verschrikkingen bij de John Frost-brug om de context te kennen. Dan sta je daar op een platform in het water met tienduizenden ogen op je gericht waarvan je weet dat er ooggetuigen bij zijn die de Tweede Oorlog hebben meegemaakt, terwijl er droevige muziek klinkt waarop je danst. Ik voelde me even onderdeel van een geschiedenis die ik niet ken, die ik nooit heb meegemaakt en waarvan ik hoop dat die zich never nooit niet herhaalt.”

Alis grave nil

Cristina kwam in 2016 bij Introdans via haar stage voor de Nationale Balletacademie in Amsterdam. Het was toeval en een hele snelle beslissing die haar naar Nederland haalden. In 2014 volgde Cristina een ‘summerschool’ van de Nationale Balletacademie. De directeur zag haar dansen en vroeg of ze interesse had om te auditeren voor een plek op de school. “Binnen één week moest ik beslissen of ik naar Amsterdam wilde verhuizen om mijn balletopleiding voor te zetten aan de Nationale Balletacademie. Ik belde meteen mijn ouders toen ik werd aangenomen. Mijn vader antwoordde ‘alis grave nil’ en ik ben gegaan. Ik weet dat mijn ouders me door dik en dun steunen. Dat is heel fijn want ik mis ze net zoveel als zij mij missen. ”

Opnieuw uitvinden

Ook al woonde Cristina sinds haar veertiende zelfstandig door haar opleiding aan de prestigieuze balletschool ‘il Balletto’ in Castelfranco bij Venetië, de overgang van een mediterraan klimaat naar een noordelijk klimaat was groot. Ze miste de Italiaanse warmte in letterlijke en figuurlijke zin. “In Italië voelde ik me thuis, voelde ik me beschermd omdat ik weet hoe de dingen daar werken. In Amsterdam leek het alsof ik alles opnieuw moest uitvinden. Neem het openbaar vervoer en hoe dat in Nederland werkt; dat is lastig uit te leggen aan iemand uit het buitenland. Gelukkig leerde ik snel en had ik twee vriendinnen op de Nationale Balletacademie die me erdoor heen sleepten als ik het moeilijk had. Die tijd in Amsterdam heeft me ook veel gegeven. Ik ben er persoonlijk door gegroeid en ik besef dat ik een kans heb gekregen die niet voor iedereen is weggelegd.”

Ware aard

Haar werk bij Introdans bracht ook een verandering teweeg. Cristina is dolgelukkig dat ze na haar stage werd aangenomen als gastdanser en zich verder kan ontwikkelen als moderne danser. Haar eerste plan was om prima ballerina te worden. De kennismaking met Introdans veranderde dat. “Het repertoire van Introdans heeft een klassieke basis waarop met moderne danstechnieken een wereld wordt gebouwd die me toestaat veel vrijer te zijn als danser. Door de werken die Introdans op het programma heeft staan, kan ik een andere kant van mezelf ontdekken als danser. Ik ben heel blij dat ik via Introdans steeds dichter kom bij de danser die ik werkelijk ben.”